داشت. امام سجّاد عليه السلام وقتى متوجه شد وى به ستمگران روى خوش نشان داده است، نامه‌اى هشدار دهنده به وى نوشت و در آن يادآور شد:

... تو اكنون سبكترين و زر و وبالى را كه بر گردن نهاده‌اى اين است كه با ستمگران مأنوس شده راه ظلم و تجاوز را براى ايشان هموار ساخته‌اى ... تو با كسى رابطه برقرار كرده‌اى كه با خدا دشمنى مى‌كند. مگر نه اين است كه وقتى دعوتت مى‌كنند براى آن است كه از تو به عنوان محورى براى آسياى ستم خود و وسيله‌اى براى بدبخت كردن مردم ... و ابزارى براى ستمگرى و تجاوز بهره بگيرند ...؟ [1]

شهادت امام عليه السلام‌

امام سجّاد عليه السلام در دوران 34 ساله امامت خود با پنج تن از خلفاى اموى از خاندان سفيان و مروان معاصر بود: يزيد بن معاويه، معاوية بن يزيد، مروان بن حكم، عبدالملك بن مروان و وليد بن عبدالملك. وليد بن عبدالملك مانند ديگر زمامداران ستمگر آن زمان فرد جنايت پيشه و زورگويى بود و سياست پدرش را در باز گذاشتن دست حجاج براى فشار بر شيعيان دنبال كرد. وى از شهرت و محبوبيّت روزافزون امام چهارم و از شخصيّت الهى و نفوذ روحانى و معنوى آن حضرت در ميان قشرهاى مختلف مردم بشدّت رنج مى‌برد. او مى‌ترسيد مردم گرد آن بزرگوار جمع شده براى سلطنت و حكومت وى ايجاد خطر كنند. از اين رو، نتوانست وجود آن گرامى را تحمل كند و سرانجام وى را- پس از يك زندگى سراسر رنج و مبارزه- در 25 محرّم سال 95 هجرى به‌وسيله هشام بن عبدالملك مسموم كرد و به شهادت رسانيد. [2] هم‌اكنون قبر آن بزرگوار در قبرستان بقيع در كنار قبور پاك امام مجتبى، امام باقر و امام صادق عليهم السلام بدون گنبد و بارگاه است.

[1] تحف العقول، ص 198.

[2] مصباح کفعمِی، ص 509 و 522 (جدول) البته اِیشان در صفحه 522 در جدول روز شهادت را 22 محرم ذکر کرده است.