حرمسرا مى‌گذرانيد. به تبع دربار، فساد و آلودگى به واليان و فرمانداران نيز سرايت كرد و تمام كشور را فرا گرفت. [1]

او در گرفتن خراج به شدت اجحاف مى‌كرد. يكى از مأموران جمع آورى خراج، وقتى خراج را نزد وى آورد، گفت:

«من درحالى خراج را به نزد شما آورده‌ام كه رعيت ضعيف شده و به سختى افتاده است. اگر موافق باشيد خوب است مقدارى مدارا كنيد و به رفاه آنان فكر كنيد واز خراج‌بكاهيد تا بتوانند شهرشان را آباد كنند. اگر اين كار را بكنيد در سال آينده جبران خواهد شد».

سليمان درجواب گفت:

«مادرت به عزايت، تا دارند، شير بدوش و وقتى شير تمام شد، خونشان را بدوش». [2]

او فردى كينه توز بود و چون موسى بن نصير فاتح بلاد غرب غنايم را براى وليد فرستاد و آنها را نگه نداشت تا به سليمان تحويل دهد و قُتيبه بن مسلم فاتح شرق را به خاطر اينكه با نظر وليد درمورد عزل وى موافق بود، كشت. [3] حجّاج بن يوسف نيز با نظر وليد مبنى بر عزل سليمان از ولايتعهدى موافق بود [4] و به همين جهت مورد كينه سليمان قرار گرفت ولى قبل از رسيدن وى به حكومت مرد. سليمان وقتى به حكومت رسيد، همه عمال منصوب از جانب حجّاج را عزل كرد و نزديكان حجاج را دستگير كرد و شكنجه نمود و زندانيان حجاج را آزاد كرد. [5]

سياست سليمان در ظلم و ستم ادامه سياست نياكانش بود. او همه عمال سابق مثل خالد بن عبدالله قسرى سفاك و خونريز را بر مقام خودشان ابقا كرد واجل او را مهلت ظلم و ستم بيشتر نداد. به هنگام وفات قصد داشت يكى از فرزندانش را به‌

[1] - ترجمه تاريخ سياسى اسلام، ج 1، ص 401. در مورد پرخوريهاى او داستانهاى عجيبى نوشته‌اند. ر. ك. مروج الذهب، ج 3، ص 175

[2] - حياة الامام محمدالباقر، ج 2، ص 42

[3] - الشيعة والحاكمون، ص 104

[4] - كامل، ج 5، ص 10

[5] - مروج الذهب، ج 3، ص 177 وتاريخ الخلفا، ص 226، حياة‌الامام محمدالباقر، ج 2، ص 42، ترجمه تاريخ سياسى اسلام، ج 1، ص 40