جز سلطنت و قدرت تو كسى توان دفع آن را ندارد و جز سايه منّت تو پناهگاه ديگرى نيست. بار پروردگارا! ستم را ريشه كن ساز و هر كه را كه از ناروايى‌ها رويگردان است عزّت بخش و بنياد ستمگران را برانداز و لباس كمى و نقصان را پس از زيادى بر قامتشان بپوشان.

خداوندا! شبانگاه بر آنان بتاز و عذابهاى گوناگون خود را بر ايشان فرو ريز و زندگى شخص ناروا و مفسد را نابود كن، تا آن كه ترسيده، امنيت يابد، و ستمديده آرامش گيرد، و گرسنه سير شود و تباه شده خود را باز يابد و تبعيد شده به پناهگاهش باز گردد ...

دو دستگى از بين برود و (پرچم) دانش برافراشته گردد و صلح فراگير شود، پراكنده‌ها گرد هم آيند و ايمان قوّت گيرد و قرآن تلاوت شود. به درستى كه تو مالك همه چيز و نعمت دهنده و منّان هستى». [1]

سخنان حكيمانه‌

موضع ظلم ستيزى حضرت جواد عليه السلام تنها در دعاهاى آن گرامى محدود نمى‌شود؛ بلكه در سخنان و گفتارهاى حكيمانه‌اش نيز متجلّى است. آن حضرت مى‌فرمايد:

«يَوْمُ العَدْلِ عَلَى الظَّالِمِ أَشَدُّ مِنْ يَوْمِ الجَوْرِ عَلَى المَظْلُومِ» [2]

روز اجراى عدالت درباره ستمگر سخت‌تر از روز ستمكارى ستمگر بر ستمديده است.

ظلم و ستم بر هر كس كه باشد، ناروا و ناخوش آيند است و از آنجا كه هر عملى جزا داده خواهد شد، ستمگران بايد توجه داشته باشند كه روز پس گرفتن نتيجه ظلم آنان فرا خواهد رسيد و آن روز بر ستمگر دشوارتر است از روزى كه ستم را بر مظلوم روا داشته است.

[1] - «اللّهُمَّ إنَّ ظُلْمَ عِبادِكَ قَدْ مَكَّنَ فِى بِلادِكَ حَتّى أماتَ العَدْلَ و قَطَعَ السُّبُلَ و مَحَقَ الحَقَّ و ابْصَلَ الصِّدْقَ وَ اخْفَى البِرَّ و اظْهَرَ الشرَّ...
اللّهُمَّ يا ربِّ لايَكشفُ ذلِكَ إلاّ سُلطانُكَ و لايُجيرُ مِنْهُ إلاّ إمتِنانكَ. اللهُمَّ رَبِّ فَابْتَزَّ الظُّلْمَ و بُثَّ حِبالَ الخَشمِ واخمِدْ سُوْقَ المنكَرِ و اعِزَّ مَنْ عَنهُ يَنْزَجِرُ و احْصِدْ شافَةَ اهْلِ الجَورِ و ألبِسُهُم الحَوْرَ بَعْدَ الكَوْرِ و عَجِّلِ اللّهمَّ إِلَيْهِمُ البَياتَ وَ انْزِلْ عَلَيْهِمُ المَثَلاتِ وَ أمِتْ حَيوةَ المُنْكَرِ لِيؤمَنَ المَخوُفُ وَ يَسْكُنَ الْمَلهُوفُ و يَشْبَعَ الجايِعُ و يحفَظَ الضّايِعُ و يَأوَى الطَّريدُ... وَ يَمُوتَ الإِختِلافُ و يَعْلُو الْعِلْمُ وَ يَشْمَلَ السِّلْمُ وَ يُجْمَعَ الشِّتاتُ و يُقْوىَ الإِيمانُ و يُتْلَى القرآنُ إِنَّكَ أنْتَ الديانُ المُنْعِمُ المنانُ» (مُهَجُ الدعوات، سيد بن طاووس، ص 263-264 و الامام الجواد من المهد الى اللحد، ص 114)

[2] - كشف الغمه، ج 3، ص 138 و الفصول المهمه، ص 256