آن حضرت حتى جواب سلام مرد واقفى را كامل نداد و با علم غيب پرده از ضمير وى برداشت. «مهر بن قاسم» مى‌گويد: پدرم مى‌گفت:

«مردى خراسانى كه واقفى بود در مدينه خدمت امام جواد (ع) رسيد و چنين سلام داد:

«السَّلامُ عَلَيكَ يَابْنَ رَسُولِ اللَّه» ولى آن حضرت فقط فرمود: سلام. آن مرد سلام را تكرار كرد. حضرت اين بار نيز فرمود: سلام.

مرد خراسانى به امامت امام جواد (ع) معتقد شد و گفت: با خود گفتم: چگونه متوجه مى‌شود كه من از شيعيان او نيستم و امامت او را نپذيرفته‌ام.

راوى گويد: آن مرد گريه كرد و به واقفى بودن خود اعتراف كرد و گفت: قربانت گردم چنان است كه توفهميده‌اى. (1)

3- زيديه

زيديه نيز يك فرقه انشعابى از شيعه بودند، كه چون از حق منحرف گشته بودند، با شيعيان دشمنى مى‌ورزيدند و امامان (ع) را طعن مى‌كردند، امامان عليهم السلام در برابر آنان موضع گيرى تندى داشتند و حتى آنان را در رديف ناصبى‌ها قرار مى‌دادند.

ابوعلى مى‌گويد: منصور از امام جواد (ع) نقل مى‌كرد كه: زيديه، واقفيه و ناصبيها نزد او يكسانند. (2)

«ابن ابى عمير» از مشايخ‌خود نقل مى‌كند كه‌گفت: از امام‌جواد (ع) درباره اين آيه پرسيدم:

(وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ، عامِلَةٌ ناصِبَةٌ) (3)

چهره‌هايى در آن روز خاشع و ذلّت بارند، آنها كه پيوسته عمل كرده و خسته شده‌اند (و نتيجه‌اى عايدشان نشده است).

امام فرمود: درباره ناصبيهاى عامّه و ناصبيهاى از زيديه و واقفيه نازل شده است. (4)

امام جواد (ع) با زيديه سخت برخورد مى‌كرد و اگر فردى از زيديه در مجلس او