عمر خود را مشرك بودند؛ گر چه بعدها مسلمان شدند و اين محال است كه (خداپرست ومشرك مانند هم باشند و) آنها را باهم تشبيه كند.

يحيى‌پرسيد: درباره اين‌حديث چه مى‌گوييد كه: «ابوبكر و عمر دو سرور پيران‌اهل بهشتند.»

فرمود: اين خبر نيز محال است زيرا بهشتيان همگى جوانند و پيرى در ميان آنان يافت نمى‌شود (تا ابوبكر و عمر سرور آنان باشند!) اين روايت را بنى اميه جعل كردند تا در برابر روايت پيامبر قرار دهند كه فرمود: حسن و حسين دو سرور جوانان اهل بهشتند. (1)

يحيى گفت: روايت شده كه: عمر چراغ اهل بهشت است.

فرمود: اين نيز محال است؛ زيرا در بهشت، فرشتگان مقرب خدا، آدم، محمد (ص) و همه انبيا و فرستادگان خدا حضور دارند، چطور بهشت با نور اينها روشن نمى شود ولى با نور عمر روشن مى‌گردد.

يحيى گفت: روايت شده كه: سكينه (و وقار و متانت) از زبان عمر جارى است (و لغزشى ندارد).

فرمود: فضل عمر را انكار نمى‌كنم؛ ولى ابوبكر، با آن كه از عمر برتر بود، بالاى منبر مى‌گفت: «من شيطانى دارم كه مرا منحرف مى‌كند، هرگاه ديديد از راه راست منحرف شدم، مرا به راه درست باز آوريد». (آيا عمر بدون شيطان است كه سخنش بدون لغزش باشد).

يحيى گفت: روايت شده كه پيامبر (ص) فرمود: «اگر من به پيامبرى مبعوث نمى‌شدم، حتماً عمر مبعوث مى‌شد».

فرمود: كتاب خدا از اين حديث راست‌تر است، خداوند در قرآن فرموده است: «به خاطر بياور هنگامى را كه از پيامبران پيمان گرفتيم، و از تو و از نوح ...» (2) خداوند از پيامبران پيمان گرفته، چگونه بر خلاف عهد و پيمان پيشين پيمان مى‌بندد در حالى كه پيامبران يك لحظه به خدا شرك نورزيدند. و چگونه خدا كسى را به پيامبرى مبعوث مى‌كند كه بيشتر عمر خود را با شرك به خدا سپرى كرده است؟! علاوه بر اين پيامبر (ص)