امامان معصوم عليهم السلام از نظر داشتن صفات عالى انسانى
واز جمله مكارم اخلاق در حد اعلاى كمال هستند.
سجايا و مكارم اخلاقى امامان معصوم از والاترين منبع اخلاق
سرچشمه گرفته است:
آنان اخلاق نيك را از جد گراميشان پيامبر اسلام (ص) به
ارث بردهاندو آئينه تمام نماى رسول خدا (ص) هستند وهمچنان كه حضرت رسول (ص) داراى
خلق عظيم بود، [1] آنان نيز داراى خلق عظيم بودند.
همچنين امامان (ع) از جامعيت اخلاقى برخوردار بودند. در
جهان افرادى پيدا شدهاند كه داراى صفات برجسته و خصال نيكو بودهاند چون «حاتم طائى»
كه در سخاوت شهره است. ولى اين افراد قابل مقايسه با امامان عليهم السلام نيستند زيرا
آنان علاوه بر اينكه در هر يك از صفات پسنديده در عالى ترين مرتبه جاى داشتند، در همه
خصلتهاى انسانى و ويژگيهاى اخلاقى الگو و نمونه بودند زيرا آنان مصداق عينى هدف بعثت
پيامبر (ص) بودند كه فرمود: «إِنَّما بُعِثْتُ لِاتَمِّمَ مَكارِمَ الْاخْلاقِ» [2]
امامان عليهم السلام اخلاق كريمه را در زندگى به عنوان
يك اصل استوار و خلل ناپذير مىدانستند و زيور كمال مؤمن را به داشتن صفات پسنديده
توصيف مىكردند.