احدى با حلال و حرام الهى آشنا نمى‌شد، چنانكه امام حسن عسكرى (ع) در نامه مفصّل و مهمّى به اسحاق بن اسماعيل نيشابورى مى‌نويسد:

«لَوْلا مُحَمَّدٌ وَ الْاوصِياءُ مِنْ وُلْدِهِ لَكُنْتُم حَيارى‌، كَالْبَهائِمِ، لا تَعْرِفُونَ فَرْضاً مِنَ الْفَرائِضِ». (1)

اگر محمد (ص) و اوصياى او از فرزندانش نبودند شما سرگردان بوديد و چون بهائم هيچكدام از واجبات را نمى‌دانستيد.

پيامبر گرامى اسلام نيز درموارد زيادى اهل‌بيت (ع) را باب علم شمرده است؛ از جمله در اين حديث شريف مى‌فرمايد:

«انَا مَدينَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِىٌ بابُها، فَمَنْ ارادَ المَدينَةَ فَلْيَأْتِ البابَ». (2)

من شهر علم و دانشم و على دروازه آن است و هر كسى بخواهد به آن شهر درآيد، بايد از دروازه آن وارد شود.

خداوند نيز در قرآن كريم فرموده است:

( وَ أْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ ابْوابِها) (3)

به خانه‌ها از در آنها وارد شويد.

بنابراين براى شناخت درست اسلام و دستيابى به معارف بلند آن، ابتدا بايد به در خانه اهل‌بيت رفت و نسبت به آن بزرگواران شناخت و معرفت پيدا نمود، هر چند شناخت شخصيت والاى ائمه (ع) و پى بردن به ابعاد وجودى آن بزرگواران و درك كمّ و كيف زندگى آنان كار ساده و آسانى نيست، ولى «ما لا يُدْرَكُ كُلُّهُ لا يُتْرَكُ كُلُّهُ»

آب دريا را اگر نتوان كشيد* هم بقدر تشنگى بايد چشيد.