مسائل نظرى و عملى اسلام را كه امّتش در طّى دورانهاى آينده به آنها نيازمند مى‌شود در عمل نشان دهد.

براى تأمين اين هدف بزرگ و تضمين خط سير رسالت، در زمان حياتش از سوى خدا فرمان يافت كه نمونه‌ها و الگوهاى زنده ديگرى را به جامعه معرّفى كند تا به هنگام رويارو شدن هر يك از آنان با اوضاع و شرايط خاص مبارزه با جبهه باطل، امّت اسلامى به آنان تاسى كرده و وظيفه اسلامى و انسانى خود را در هر شرايطى دريابند.

اينان، همان پيشوايان معصوم هستند كه واجد شرايط رهبرى پس از پيامبر (ص) و تداوم بخش رسالت او در شرايط مختلف سياسى، اجتماعى جامعه اسلامى مى‌باشند.

حديث شريف «ثقلين» ناظر به همين مطلب است. ابوذر- كسى كه به بيان رسول خدا، آسمان بر سرِ راستگوتر از او سايه نيفكنده است «1»- حلقه درب كعبه را گرفته و فرياد مى‌زند:

«اى مردم! من ابوذر هستم، هر كس نمى‌شناسد، مى‌گويم تا بشناسد. جز آنچه از رسول خدا شنيدم سخن نمى‌گويم. از آن بزرگوار شنيدم كه فرمود:

اى مردم من در بين شما دو چيز گرانمايه به يادگار گذاردم: كتاب خداى عزوجّل و اهل بيتم. يكى از آن دو، يعنى كتاب خداى عزوجلّ افضل است و اين دو از هم جدا نمى‌شوند تا اينكه در كنار حوض كوثر بر من وارد شوند و مَثَل اهل بيتم مَثَل كشتى نوح است كه هر كس بر آن سوار شد، نجات يافت و هر كس آن را ترك كرد، غرق شد.» «2»

وجود الگوهاى زنده و مورد تأييد رسول خدا (ص)- صرف نظر از ديدگاه اعتقادى- از گذرگاه تاريخى نيز براى تداوم مكتب رسالت و تكميل مبانى آن در تمامى شرايطِ رويارويى حقّ و باطل، امرى ضرورى و اجتناب ناپذير است.

اگر الگوهايى همچون حضرت على (ع)، امام حسن (ع)، امام حسين (ع)، و ...

نبود، امّت اسلامى چگونه و از چه راهى مى‌توانست در برابر توطئه‌هاى فريبنده‌