سوگند به خدا! من دانش قرآن را از آغاز تا انجامش مى‌دانم. گويى تمام مطالب و علوم آن در مشت من است. در قرآن خبر آسمان، خبر زمين، خبر گذشته و خبر آينده وجود دارد. خداى عز و جل مى‌فرمايد: در آن بيان هر چيزى هست.

2- امام (ع) پس تلاوت آيه 40 از سوره نحل مربوط به آصف بن برخيا كه عالم به بخشى از كتاب بود و به حضرت سليمان گفت: پيش از آنكه چشم بر هم زنى آن (تخت بلقيس) را نزد تو خواهم آورد، انگشتان دستش را گشود و بر سينه‌اش نهاد و فرمود: به خدا سوگند، تمامى دانشهاى قرآن نزد ماست. [1]

علم كلام‌

علم كلام، علمى است كه از هستى، يكتايى خدا، صفات او، نبوت، امامت، معاد، عدل و ديگر موضوعات اعتقادى بر مبناى عقل و استدلال بحث مى‌كند.

بحث و بررسى عقلى و كلامى درباره مسائل و موضوعات اعتقادى پس از رحلت رسول خدا (ص) با اختلاف مسلمانان بر سر مسأله امامت در جامعه اسلامى پديد آمد.

امير مؤمنان (ع) نخستين كسى است كه در موضوع هستى و لوازم آن، وجود صانع و يكتايى او و نيز صفات خداوند و ديگر موضوعات اعتقادى به برهان عقلى و استدلال و منطق تمسك جسته است. خطبه‌هاى نهج البلاغه در بر دارنده استوارترين و جامع ترين برهانها و استدلالهاى عقلى و منطقى در زمينه مسائل اعتقادى است.

با پيدايش و گسترش مذاهب و فرقه‌هاى گوناگون در مسائل اعتقادى مثل: معتزله، اشاعره، مرجئه و ... در دوران امامت امام باقر و امام صادق (ع)، مسائل كلامى جايگاه ويژه‌اى پيدا كرد، و علم كلام در ميان ديگر علوم مورد توجه خاص پيشواى ششم (ع) قرار گرفت.

در ميان دانشجويان دانشگاه جعفرى افراد زبده‌اى بودند كه رشته تخصصى آنان مسائل كلامى بود، مثل: هشام بن حكم، هشام بن سالم، حُمْران بن اعْيَن، مؤمن طاق و

[1] - اصول كافى، ج 1، ص 229