درس دهم:

امامت‌

امام حسين عليه السلام پس از شهادت برادر بزرگوارش امام مجتبى عليه السلام در 28 صفر، سال 49 هجرى در حالى كه 45 سال از عمر شريفش مى‌گذشت عهده‌دار امامت شد و مدت امامتش ده سال و اندى طول كشيد.

امامت پيشواى سوّم بعد از برادرش امام حسن عليه السلام بارها از سوى رسول خدا صلى الله عليه و آله ابراز و اعلام شده بود؛ بگونه‌اى كه كسى در اين مسأله ترديد نداشت. حديث: «هذانِ ابْناىَ امامانِ قاما اوْ قَعَدا» يا «الْحَسَنُ وَالْحُسَيْنُ امامانِ قاما اوْ قَعَدا» در بسيارى از منابع حديثى و تاريخى از زبان رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل شده است. [1]

علاوه بر تصريحات پيامبر صلى الله عليه و آله امام مجتبى عليه السلام قبل از شهادتش بر امامت و جانشينى برادرش تصريح كرده و به برادرش محمد بن حنفيّه فرمود:

شما خاندان برترين بندگان خدا هستيد، از اين رو محمّد صلى الله عليه و آله را از ميان شما برگزيد و محمّد صلى الله عليه و آله، على عليه السلام را انتخاب كرد و على عليه السلام مرا براى امامت برگزيد و من، حسين عليه السلام را. [2]

تداوم سياست برادر

امام حسين عليه السلام نزديك به ده سال از آغاز امامت خود را در دوران پايانى حكومت معاويه سپرى كرد. اقدامات كينه‌توزانه معاويه در برابر بيت امامت و جنايات گستاخانه او

[1] - ر. ك: اعلام الورى، ص 214؛ مجمع‌البيان، ج 2، ص 403؛ ارشاد مفيد، ص 199؛ كشف الغمه، ج 1، ص 533؛ بحارالانوار، ج 44، ص 2؛ علل الشرايع، ج 1، ص 211

[2] - اعلام الورى، ص 204؛ بحارالانوار، ج 44، ص 175