درس پنجم:

حضرت زهرا (ع) در دوران امامت‌

زندگانى حضرت فاطمه عليها السلام در دوران رسالت با همه مسائل و مشكلاتش سپرى شد.

دلخراش‌ترين و جانسوزترين حادثه اين دوران براى زهرا عليها السلام فقدان پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه قرار و آرامش را از او سلب كرد و قلب لطيفش را در اندوهى هميشگى فرو برد. فضّه، خدمتكار زهرا عليها السلام گوشه‌اى از رنج و مصيبت جانكاه دختر پيامبر صلى الله عليه و آله را در فقدان پدر، چنين بيان كرده:

در رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله خرد و بزرگ بويژه نزديكان، ياران و دوستان گريستند ولى فاطمه عليها السلام از همه بيشتر و شديدتر؛ چندان كه هفت روز هيچ‌گونه آرامشى نداشت و گريه و ناله‌اش هر روز فزون‌تر از روز پيش بود.

روز هشتم كاسه صبرش لبريز شد و در ملأ عام ضجّه و ناله سر داد. زنان به سويش شتافتند (و با او هم‌ناله شدند). چراغ‌ها خاموش شد تا چهره زنان نوحه‌گر نمايان نباشد.

در اين ميان صداى فاطمه عليها السلام به: وا ابتاه! وا صفياه! وا محمداه! وا ابا القاسماه! وا ربيع الارامل واليتامى! بلند بود.

او گريه كنان به سمت قبر مطهر پدرش حركت كرد و چون چشمش به حجره خالى رسول‌اللّه افتاد بر زمين افتاد و غش كرد .... [1]

زندگى حضرت زهرا عليها السلام در دوران امامت بدينسان آغاز شد. اى كاش همه اندوه فاطمه عليها السلام همين بود؛ هنوز چند روزى از رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله نگذشته بود كه حوادثى در درون جامعه اسلامى رخ داد و مصيبت‌هاى شكننده‌اى بر قلب خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله و در رأس آنان امير مؤمنان و حضرت زهرا عليها السلام وارد شد كه مصيبت فقدان‌

[1] - فاطمة الزهراء من المهد الى اللّحد، ص 305-312؛ بحارالانوار، ج 43، ص 174