برگزيند. بدين سان، هيتلر در سال 1933، از راه قانونى و با توسل به نهادهاى دموكراتيك، به صدارت عظماى آلمان رسيد. [1]

هيتلر و پيروانش، از همان آغاز نيل به قدرت، در صدد اجراى نقشه‌هاى استبدادى در داخل و توسعه‌طلبى در خارج برآمدند. از آنجا كه مهمترين اقدامات توسعه طلبانه هيتلر در عرصه داخل و خارج، زمينه‌ساز جنگ جهانى دوم محسوب مى‌شود، به تفصيل، آنها را مورد تجزيه و تحليل قرار مى‌دهيم.

خروج از كنفرانس خلع سلاح و جامعه ملل‌

از نخستين اقدامات هيتلر، دستور به نمايندگان آلمان در كنفرانس خلع سلاح ژنو وابسته به جامعه ملل، مبنى بر تقاضاى حقوق مساوى با ساير كشورها در زمينه تسليحات و مذاكرات با اروپاييان، بويژه نمايندگان دولت فرانسه بود. در پى مخالفت فرانسه با درخواست آلمان و به بن بست رسيدن مذاكرات، نمايندگان آلمان به دستور هيتلر از كنفرانس خلع سلاح ژنو خارج شده و در پى آن نماينده آلمان در جامعه ملل نيز به برلن فرا خوانده شد. علت اساسى خروج آلمان از كنفرانس خلع سلاح و جامعه ملل، زمينه‌سازى نقض معاهده صلح ورساى بود؛ زيرا 26 ماده نخست ميثاق جامعه ملل را مواد ورساى تشكيل مى‌داد و پذيرش جامعه ملل و عضويت در آن، به طور طبيعى، به منزله قبول موارد معاهده صلح ورساى بود. از اين رو، اولين گام براى تحقق وعده‌هاى انتخاباتى حزب نازى و به مرحله اجرا درآوردن مفاد كتاب «نبرد من هيتلر» خروج از جامعه ملل بود. هيتلر براى مشروعيت بخشيدن به اين اقدام، آن را به رفراندوم عمومى گذاشت كه با 95% رأى مثبت به تصويب ملّت آلمان رسيد. [2]

پيمان ده ساله عدم تجاوز با لهستان‌

مقاصدى كه آلمان فرا روى خود قرار داده بود، مستلزم برخى از ملاحظات و

[1] ر. ك، جهان در ميان دو جنگ، ژاك بنوامشن، آلان بالوك و آدولف هيتلر، ترجمۀ مهدى سمسار، ج 2، ص 11-120، سازمان انتشارات اشرفى.

[2] تاريخ معاصر اروپا، هيوز، ص 17-21.