مقدّمه‌ ‌

آفريدگار جهان براى هدايت انسان، علاوه بر نور خرد و چراغ عقلى كه در درون وجود او قرار داده است، يك سلسله معلّمان و راهنمايان معصوم و پيراسته از گناه و لغزش نيز، گمارده است تا در پرتو نور درونى و انوار اين مشعل‌هاى فروزان از بيرون، به كمال مطلوب خود برسد.

اين انوار الهى از ابتداى خلقت بشر تاكنون، راه زندگى و سعادت و كمال را براى بشر روشن ساخته و با ظلمت و تاريكى‌ها نبرد كرده‌اند.

گرچه با رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله باب نبوّت و شريعت بسته شد ولى هدايت‌هاى الهى با رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله قطع نشده و پيوسته به وسيله جانشيان او- كه تعدادشان طبق رواياتى كه عامّه و خاصّه از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل كرده‌اند، [1] دوازده نفر مى‌باشد- ادامه داشته و دارد.

نخستين نور از اين انوار الهى، وجود مقدّس امير مؤمنان على عليه السلام است.

آن حضرت در دوران 23 ساله رسالت پس از وجود مقدّس رسول خدا صلى الله عليه و آله بيشترين خدمت را به اسلام و امّت اسلامى كرد و در ميدان‌هاى‌

[1] - براى آگاهى از روايات به بحارالانوار، ج 36، صفحات 224-272 و كفاية‌الاثر فى النّص على‌الائمة الاثنى عشر و كتاب الغَيُبَة نعمانى مراجعه شود