جز فاطمه (س) نبود. اقدامات فاطمه (س) در اين محور عبارت است از:

الف. آگاهى بخشى و هشدار: سقيفه سنگ بناى بدعت و انحرافى شد كه مى‌توان ديگر بدعتها و انحرافات پديد آمده در تاريخ اسلام را ناشى ازآن دانست. بدعتها و مفاسدى كه پاره تن مصطفى (ص) نسبت به پيدايى آنها به امت اسلامى هشدار داد:

به جان خودم سوگند! نطفه فساد بسته شد. بايد در انتظار به ثمر نشستن اين بذر شوم بود. از اين پس از شتر [خلافت‌] به جاى شير، قدحى پر از خون و زهر كشنده بدوشيد. اين جا است كه باطل پيشگان زيان مى‌كنند و آيندگان، فرجام آنچه را پيشينيان سنت نهادند، در مى‌يابند.

از اين پس با رضايت خاطر و اطمينان، خود را آماده فتنه و آشوب كنيد.

بشارت باد شما را به شمشيرهاى كشيده و برّان! و به حمله و تهاجمهاى پى در پى ستمكاران و به هم ريخته شدن امور اجتماعى همگان و به استبداد و ديكتاتورى از سوى ظالمان! آنان كه غنائم و حقوق شما را اندك پرداخت مى‌كنند و محصولات كشاورزى را خود درو مى‌نمايند. پس حسرت و اندوه بر شما! كارتان به كجا خواهد انجاميد؟ دريغا كه امر روشن بر شما مخفى مانده است (و تاوانى بر ما نيست) آيا ما مى‌توانيم شما را به كارى كه آن را خوش نداريد مجبور سازيم؟! [1]

ب. فراخوانى خواص: حضرت زهرا (س) در گام عملى ديگر به سراغ خواص از مهاجر و انصار رفت و با سخنان هشدار دهنده و يادآورى رخدادها و خاطرات دوران حيات رسول خدا (ص) سعى كرد وجدانهاى خفته آنان را

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 159؛ دلائل الامامة، ص 41 و شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 16، ص 234 با اندكى اختلاف در برخى عبارات