حضرت فاطمه (س) در شب قدر كودكان خويش را به بيدارى ترغيب مى‌كرد و براى آنكه بچه‌ها با ميل و رغبت به احياى شب قدر بپردازند، در روز آنان را مى‌خوابانيد و غذاى سبك‌ترى به آنان مى‌داد تا از نظر جسمى و روحى آمادگى بيشترى براى شب زنده‌دارى پيدا كنند. او به حدى در اين كار جدى و قاطع بود كه نمى‌گذاشت احدى از اهل خانه به خواب رود و مى‌فرمود: «محروم كسى است كه از بركات و خيرات شب قدر محروم بماند.» [1]

دختر رسول گرامى اسلام با ارائه الگوى عبادى به فرزندانش و نيز اهتمام به پرورش عبادى آنان توانست آنان را به كمال مطلوب برساند. فرزندان فاطمه (س) به درجه‌اى از رشد عبادى رسيده بودند كه حتى در سخت‌ترين شرايط، سنّت شب زنده دارىِ به يادگار مانده از مادر را رها نكردند. آن حسين (ع) كه در شب عاشورا و در آن لحظات حسّاس، لذّت بخش‌ترين عمل براى او عبادت و تلاوت قرآن و نيايش با پروردگار بود. از اين رو آن شب را از دشمن مهلت خواست تا لحظاتى بيشتر با خداى خويش مناجات كند و فرمود: «خدا مى‌داند كه من نماز و تلاوت قرآن و دعاى زياد و استغفار را دوست مى‌دارم.» [2] و آن زينب كبرى (س) كه حتى در شب يازدهم محرم با آن همه رنج، خستگى و تحمل مصائب سخت، نماز شبش ترك نشد. بر پايه روايتى امام سجاد (ع) مى‌فرمايد:

«شب يازدهم محرم، عمّه‌ام را ديدم كه نشسته نافله شب مى‌خواند.» بر اساس روايتى ديگر فرمود: «عمّه‌ام زينب با آن همه اندوه و مصيبت، در راه شام نيز نافله‌هاى شب را ترك نكرد.» [3]

[1] . ر. ك: دعائم الاسلام، ج 1، ص 282؛ مستدرك الوسائل، ج 7، ص 470 و بحارالانوار، ج 94، ص 10

[2] . الارشاد، ص 230

[3] . ر. ك: زينب كبرى، فيض الاسلام، ص 182 و زينب كبرى، نقدى، ص 62-63