«وَ هُوَ الْامامُ الرَّبَّانى‌ .... قُطْبُ الْاقْطابِ ... نُقْطَةُ دائِرَةِ الْامامَةِ.» [1]

او [على‌] پيشوايى ربانى .... مركز توجه همه عارفان و خداپرستان ... و جايگاه اصلى و محور امامت است.

بر اين اساس زهرا (س) با همه عظمتش چون پروانه‌اى گرد شمع وجود امام زمان خويش مى‌چرخيد؛ پروانه شيدايى كه با سوختن و فدا سازى خويش به همگان آموخت كه پيشواى بر حق چونان كعبه است كه مردم بايد به سوى او شتافته، به گردش طواف كنند. او از پدرش نقل مى‌كرد كه:

.«مَثَلُ الْامامِ مَثَلُ الْكَعْبَةِ اذْ تُؤْتى‌ وَ لا تَأْتى‌.» [2]

مثل امام مثل كعبه است كه مردم به سوى او مى‌آيند نه او به سوى مردم.

اطاعت پذيرى تكليف مدارانه فاطمه (س) از مقام ولايت در همه عرصه‌هاى زندگى آن حضرت اعم از خانوادگى و سياسى متجلّى است.

حضرت فاطمه (س) در طول مدت زندگى مشترك با اميرمؤمنان (ع) با سختيها و مشكلات اقتصادى فراوانى مواجه بود؛ خانه محقر استيجارى، عدم دسترسى به حداقلّ امكانات زندگى، نداشتن منبع درآمد و اشتغال مستمرّ همسر در محيط بيرون خانه به ويژه عرصه‌هاى نظامى و مأموريتهاى تبليغى. ولى فاطمه (س) همه اين مشكلات و كمبودها را تحمّل كرد و خم به ابرو نياورد و آبروى على (ع) را حفظ كرد.

فاطمه (س) در اين عرصه با همه دشواريهايش نه تنها بر خلاف رضاى على (ع) گام بر نداشت و از دستور و خواست او سرپيچى نكرد كه با رفتار

[1] . نهج الحياة (فرهنگ سخنان حضرت فاطمه زهرا (س)) ص 27

[2] . بحارالانوار، ج 36، ص 353