وى در همه زمينه‌ها برخوردى مؤدّبانه و مهربانانه داشت. او از على (ع) با كنيه «ابوالحسن» ياد مى‌كرد و خطاب به او مى‌گفت:

«رُوحى‌ لِرُحِكَ الْفِداء وَ نَفسى‌ لِنَفْسِكَ الْفِداء يا ابَالْحَسَنِ‌»

روح و جانم فداى تو باد اى ابوالحسن! [1]

او هرگز بر خلاف خواسته على (ع) گام بر نداشت و همواره مطيع او بود.

آنجا كه على (ع) به اصرار شيخين از او خواست تا اجازه دهد آن دو به عيادت او بيايند، به رغم ناخشنودى از ايشان گفت:

«الْبَيْتُ بَيْتُكَ و الْحُرَّةُ زَوْجَتُكَ» [2]

خانه خانه تو است و زن نيز همسر و در اختيار تو.

زهرا (س) مشكلات زندگى را تحمل و آنها را از على (ع) پنهان مى‌كرد تا او را نيازارد. او هرگز از على (ع) چيزى نخواست كه نكند قدرت بر تهيه آن نداشته باشد و خود مى‌فرمود: «من از خدا شرم دارم كه به تو چيزى را كه قدرتش را ندارى تحميل كنم.» [3]

خلاصه، حضرت فاطمه (س) در طول مدت زندگى با اميرمؤمنان (ع)، هرگز حريم آن حضرت را ناديده نگرفت و در تكريم شخصيت آن بزرگوار كوتاهى نكرد تا جايى كه حضرت على (ع) در اين باره فرمود:

«فَوَ اللَّهِ ما اغْضَبْتُها ... وَ لا اغْضَبَتْنى‌ وَ لا عَصَتْ لى‌ امْراً» [4]

[1] . الكوكب الدّرى، 196/1

[2] . بحارالانوار. ج 28، ص 303 و ج 43، ص 198

[3] . همان، ج 43، ص 59

[4] . همان، ص 134