المَطَرَ. وَ انَّمَا الْائِمَّةُ قُوّامُ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ، و عُرَفَاؤُهُ عَلى‌ عِبادِهِ، لا يَدْخُلُ الجَنَّةَ الّا مَنْ عَرَفَهُمْ و عَرَفُوهُ، وَ لا يَدْخُلُ النَّارَ الَّا من انْكَرَهُمْ و انْكَرُوهُ. [1]

- خورشيد- طلوع كننده امامت- برآمد. و ماه درخشنده ولايت- پرتو افكند، و كوكب- عدالت- به در آمد. و ناراست راست گرديد، و خدا مردمى را به جاى مردمى ديگر گزيد، و روزى را به روزى بدل گردانيد. چشم مى‌داشتيم بر دگرگون شدنِ روزگاران، چنانكه قحطى زده در انتظار باران.

همانا امامان از جانب خدا تدبير كننده كار مردمانند، و كارگزاران بندگانند. كسى به بهشت نرود جز آن‌كه آنان را شناخته باشد، و آنان او را شناخته باشند؛ و به دوزخ در نشود جز آنكه منكر آنان بُوَد، و آنان وى را نپذيرفته باشند، و محرم نساخته. [2]

از اين روست كه وقتى على عليه السلام شنيد مردى از خوارج نهروان كه در مخالفت با امير مؤمنان در صحراى حروراء نزديك كوفه جمع شده‌اند، نماز شب و قرآن مى‌خواند؛ درباره او كه امام خويش را نشناخته بود، فرمود:

نَوْمٌ عَلى‌ يَقِينٍ خَيْرٌ مِنْ صَلاةٍ فِى شَكٍ‌

به يقين خفتن به كه با دو دلى نماز گزاردن. [3]

با توجه به روايات فوق، ولايت و امامت را نمى‌توان باور يا حكمى‌

[1] - نهج‌البلاغه، خطبۀ 152

[2] - نهج‌البلاغه، ترجمۀ دكتر سيد جعفر شهيدى، ص 149-150

[3] - همان، ص 376