زحمات بيدريغ پدر بزرگوارش را در معرض نابودى مى‌ديد؛ از اين رو، براى خدا به خشم آمد و از براى خدا دفاع مى‌كرد. در شرايطى كه قيام مسلّحانه امكان نداشت بايد شيوه‌هاى ديگرى براى مبارزه و دفاع از ولايت انتخاب مى‌شد كه حضرت با دو شيوه مبارزه نظرى و مبارزه عملى به دفاع از امام خويش پرداخت كه در اين بخش به شيوه‌هاى آن حضرت در مبارزه نظرى جهت ايجاد مقبوليت عمومى و آگاهى بخشيدن به مردم و توجه آنان به اشتباه خود نسبت به انحراف از ولايت مى‌پردازيم.

1- استدلال بر امامت على عليه السلام‌

يكى از شيوه‌هاى دفاع و حمايت، معرفى و اثبات مطلب مورد نظر با منطق و استدلال است. حضرت زهرا عليها السلام نيز در دفاع از ولايت از اين شيوه استفاده كرد و همواره و به مناسبتهاى مختلف به ذكر رواياتى كه خود از رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره ولايت و امامت امير مؤمنان عليه السلام شنيده بود مى‌پرداخت و با استناد به آن روايات حقانيت على عليه السلام را بدون هيچ‌گونه بيم و هراسى از دشمن بيان مى‌كرد كه‌جهت اختصار به چند نمونه اشاره مى‌كنيم.

الف- محمود بن لبيد مُكَنّى‌ به ابو عمر مى‌گويد: حضرت زهرا عليها السلام پس از رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله پيوسته به زيارت شهداى احد و بويژه حمزه سيدالشهداء مى‌رفت و گريه مى‌كرد. يكى از روزها نزد آن حضرت رفتم و به او تسليت گفتم. پرسيدم: اى سيده زنان عالَم! به خدا سوگند! گريه تو رگهاى قلب مرا پاره مى‌كند! ... اى بانو و مولاى من! مدتى است كه سؤالى مرا به خود مشغول كرده است. بسيار مايلم پاسخ آن را بشنوم.

حضرت زهرا عليها السلام: سؤال كن.