بدان‌جهت كه براى خود و فرزندانش نان و خورش مى‌خواست، بلكه مى‌دانست اين اجتهاد در مقابل نص، نخستين و آخرين آن نخواهد بود.

فردا اجتهاد ديگرى در برابر دستورات قطعى دين پيش مى‌آيد. آن چنانكه در غصب خلافت نيز اين اجتهادها نقش داشت و پيش‌بينى فاطمه زهرا عليها السلام به وقوع پيوست. چهل سال پس از اين حادثه، تغييرات بنيادى در حكومت پديدآمد كه مخالف سنت پيامبر صلى الله عليه و آله و حتى برخلاف سيره خلفاى راشدين بود.

حضرت زهرا عليها السلام چون مى‌دانست خليفه از رأى و اجتهاد خود صرف‌نظر نمى‌كند و آن را بر سنّت جارى پيامبر صلى الله عليه و آله مقدم مى‌دارد، تصميم گرفت شكايت خود را در مسجد و مجمع عمومى مسلمانان مطرح كند. زيرا مسجد تنها مركز دادخواهى بود كه هر كس از صاحب قدرتى شكايت داشت، شكايت خود را بر مسلمانان عرضه مى‌كرد و آنان نيز خود را مكلّف مى‌دانستند كه در حدّ توان او را يارى كنند تا حق خود را بستاند.

حضرت زهرا عليها السلام بخوبى مشاهده مى‌كرد كه: مدعيان خلافت، در حال تأثير پذيرى از نژاد و خوى قبيله‌اى عصر جاهلى هستند. مهاجران كه از تيره قريش‌اند، انصار را از صحنه سياست بيرون راندند. زيرا قريش پيش از ظهور اسلام، خود را عنصرى ممتاز مى‌دانست ولى با ظهور اسلام، آن تبعيض‌ها و بى‌عدالتى‌ها و تفرعن‌ها از ميان رفت. اكنون براى دستيابى به امتيازات جاهلى، بار ديگر گردن افراشته‌اند و رياست مسلمانان را از خود مى‌دانند.

حضرت زهرا عليها السلام نمى‌توانست در برابر اين اجتهادها، يا بهتر بگوييم: