غلاف كردند، به انزوا گرويدند و تنها نظاره‌گر حوادث تلخ شدند. حضرت زهرا عليها السلام به اين واقعيت تلخ اشاره كرده، فرمودند:

بعد از آن سوابق درخشان و روشن شدن حق به كجا مى‌رويد، پس از اعلان حق، آن را كجا پنهان كرديد. چرا بعد از آن تلاشها به گذشته خود رجوع نموديد و بعد از ايمان مشرك شديد، چرا پس از آن شجاعتها از گروهى كه بعد از پيمان‌بستن سوگندهاى خود را شكستند، ترسيديد و آنان در دين شما رخنه وارد كردند. [1]

و نيز خطاب به زنان مدينه درباره شوهرانشان فرمود:

چه زشت است كندى شمشيرها و سستى و بازيچه‌شدن مردانتان پس از آن همه تلاش و كوشش. [2]

امام على عليه السلام نيز نمى‌توانست دست به شمشير برد، هر چند ذوالفقار بدر و احد و خيبر در كنارش و دست خيبركنش همچنان پرتوان بود، اما حقيقت اين است كه امير مؤمنان عليه السلام با حمايت چه‌كسانى مى‌بايست دست به شمشير بزند؟ و اگر قدرت‌طلبان كودتاگر را كنار زد، با حمايت چه كسانى حكومت كند. آن حضرت به اين واقعيت تلخ اشاره كرد و فرمود:

نگاه كردم، ديدم براى گرفتن حق خود ياورى جز خاندان خويش ندارم، به مرگ آنان راضى نشدم، چشمهاى پر از خاشاك را فرو بستم و با همان گلوئى كه گويا استخوانى در آن گير كرده بود، جرعه حوادث را نوشيدم. [3]

[1] - احتجاج طبرسى، ج 1، ص 140

[2] - همان، ص 147

[3] - نهج‌البلاغه، خطبۀ 26