على عليه السلام و زهراى مرضيه عليها السلام با اين اقدام خود نوعى مبارزه، منفى را با حاكميت غاصب شروع كردند. البته بايد توجه داشت كه در اين مبارزه نقش اصلى با حضرت فاطمه عليها السلام بود زيرا هر چند امير مؤمنان عليه السلام نيز از بيعت با ابابكر سرباز زد و تا جايى كه امكان داشت مقاومت كرد، ولى با توجه به‌شرايطى كه داشت و سفارشى كه از جانب رسول خدا صلى الله عليه و آله به صبر شده بود نمى‌توانست از همه توان خود استفاده نمايد. و لازم‌بود نقش اصلى مبارزه جهت جلوگيرى از بيعت‌را صديقه طاهره عهده‌دار باشد.

در حقيقت رسالت تاريخى فاطمه عليها السلام نيز از آن زمان آغاز شد. زيرا پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فاطمه عليها السلام را به‌عنوان ملاك و معيار حق و باطل معرفى كرده و رضايت او را رضايت خويش‌و غضب زهرا عليها السلام را غضب خود خوانده‌بود.

كه خشنودى و غضب رسول خدا صلى الله عليه و آله نيز رضايت و غضب خداست.

فاطمه عليها السلام در هر جناحى كه قرار مى‌گرفت، حقانيت آن گروه ثابت مى‌شد و ناخشنودى و ايستادگى در مقابل هر دسته‌اى، باطل بودن آن عده را ثابت مى‌كرد. از اين رو مخالفت آن حضرت با خلافت ابوبكر و عدم بيعت با او بلكه ممانعت و جلوگيرى از بيعت على عليه السلام با خليفه ضربه سختى بر حكومت غاصب وارد مى‌ساخت. در اين بخش جريان بيعت خواهى غاصبان، مقاومت على عليه السلام و مبارزه حضرت زهرا عليها السلام را بطور اختصار ذكر مى‌كنيم.

على و اهل‌بيت عليهم السلام مشغول غسل پيامبر صلى الله عليه و آله بودند كه فرصت‌طلبان در سقيفه تشكيل جلسه دادند و با تردستى تمام در غياب اهل بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله عليرغم سفارشهاى مكرر آن حضرت، ابوبكر را به‌عنوان خليفه‌