امام صادق 7 نيز گرفتن ناخن را مانعى در مقابل امراضى همچون جذام، برص و كورى مى‌داند.[1]

همچنين در احاديث وارد شده است كه روزى فردى خدمت امام رضا 7 رسيده، از درد چشم شكايت كرد. حضرت به او دستور داد كه ناخن‌هايش را كوتاه نگه دارد. مرد چنين كرد و پس از مدتى بهبودى يافت.[2]

در حديث ديگر از امام باقر 7 مى‌خوانيم:

اِنَّمَا قُصَّ‌ الْأَظْفَارُ لِأَنَّهَا مَقِيلُ‌ الشَّيْطانِ‌، وَ مِنْهُ‌ يَكُونُ‌ النِّسْيَانُ‌.[3]

ناخنها را به اين دليل بايد گرفت كه لانه شيطان‌ند و منشأ فراموشى.

ناگفته نماند كه كوتاه كردن ناخن تنها مختص دست نيست؛ بلكه پاها را هم شامل مى‌شود. خصوص آنكه، پاها معمولاً در طول روز با جوراب و كفش، پوشيده شده است. اين امر باعث تعريق پاها و در نتيجه، ايجاد ميكروب مى‌كند كه با كوتاه كردن ناخن و شستشو رفع مى‌گردد. بنابراين مناسب است، حداقل هفته‌اى يك مرتبه، ناخنها كوتاه گردد. اگر كسى از رشد ناخن كمترى برخوردار است، بهتر مى‌باشد، بعد از يك هفته سر آنها را بسايد. چنان كه امام صادق 7 به همين نكته اشاره كرده‌اند.[4]

البته در برخى ديگر از روايات، فاصله هر بار ناخن گرفتن را سه روز ذكر كرده‌اند.[5]

[1] . كتاب الخصال، محمد بن على بن بابويه (صدوق)، تصحيح و تعليق على اكبر غفارى، ص 391

[2]. الحدائق الناضرة، يوسف بحرانى، تحقيق و تعليق محمد تقى ايروانى، ج 5، ص 571

[3] . ميزان الحكمة، ج 7، ص 3358

[4] . ر. ك: فروع كافى، ج 6، ص 490 و 491

[5] . ر. ك. عيون اخبار الرضا 7، محمد بن على بن بابويه (صدوق)، تصحيح و تعليق حسين اعلمى، ج 2، ص 252