درس پانزدهم

امر به معروف و نهى از منكر

«امر» به معناى فرمان دادن [1] و «معروف» در لغت به معناى شناخته شده و مشهور و نيز به معناى نيكى و كار نيك مى‌باشد. [2] معروف در اين جا، اسم براى هر كارى است كه (خوبى آن) به واسطه عقل يا شرع شناخته شده باشد. [3] مانند واجبات الهى همچون نماز، روزه، زكات، خمس، حج، جهاد و ... نيز وظايف اخلاقى مانند صداقت، عدالت، احسان، اعتدال، امانت دارى، انفاق، ايثار، تقوا، تواضع، زهد، عفت، عفو و گذشت، وفاى به عهدو ...

«نهى» يعنى بازداشتن، منع كردن [4] و «منكر» يعنى كار زشت، نامشروع، ناپسند، ناشايسته‌وبد. [5]

و در اينجا منظور از منكر هر كارى است كه شرع و عقلِ صحيح، به زشتى آن حكم مى‌كنند. [6]

[1] فرهنگ عمِید، واژة «امر».

[2] همان، واژة «معروف».

[3] المفردات فِی غرِیب القرآن، راغب اصفهانِی، ص 331.

[4] فرهنگ فارسِی عمِید، واژة «نهِی».

[5] همان، واژة «منکر».

[6] المفردات فِی غرِیب القرآن، ص 505.