مقدمه‌

زن در طول تاريخ، همواره ستم‌ديده و از مهم‌ترين حقوق خود محروم شده است. در گذشته، روميان و يونانيان با زن بسان برده رفتار مى‌كردند. در برخى اقوام ديگر، زن بعد از درگذشت شوهر، بايد مرگ را در آغوش مى‌فشرد.

در باور اعراب جاهلى، زن به سبب ناتوانى از جنگ و دفاع از حريم خانواده، از ارث بهره‌اى نداشت. مهريه او را نيز پدرش مالك مى‌شد و به او چيزى تعلّق نمى‌گرفت.

حق مالكيت در حدود [افزون بر] صد سال پيش در مهد تمدن غرب براى زنان به رسميت شناخته شد و پيش از آن، در اروپا با زنان مانند صغير و محجور رفتار مى‌شد و اين در حالى است كه فقه شيعه، حقوق زنان را از همان آغاز به رسميت شناخت و به آنان شخصيت تازه‌اى بخشيد. [1]

اسلام بر استقلال اقتصادى بانوان تأكيد ورزيده و حقوق مالى آنان را در مورد نفقه، مهريه، ارث و ... پذيرفته است. در اسلام، زنان حق اشتغال و حضور در فعاليتهاى اجتماعى دارند و مالك دسترنج خود هستند. پرداخت مهريه و نفقه زنان، بر مردان واجب است و از ديونى شمرده مى‌شود كه به هيچ وجه از گردن مردان ساقط نمى‌گردد.

امروزه برخى به بهانه دلسوزى براى زنان، ادعا مى‌كنند كه در جوامع مسلمان، زن از حقوق واقعى خود برخودار نيست و حقوق زن در غرب را به رخ مسلمانان مى‌كشند؛ در حالى كه انگيزه‌

[1] ر.ک: مجموعة آثار، مرتضِی مطهرِی، ج 19، ص 213 ـ 214.