احكام مهريه‌

1. تعيين مقدار مهريه به توافق دختر و پسر بستگى دارد و آنان هر طور كه با يكديگر توافق كنند و قرار بگذارند حلال است. [1]

2. مالك بودن مقدار مهريه در حين عقد لازم نيست و مى‌تواند پدر يا مادر يا خود پسر، مهريه را به ذمّه بگيرد. [2]

3. مهريه به خود زن تعلق دارد و هيچ كس در آن سهمى ندارد. بنابراين، اگر مرد، پدر او را در مهريه شريك سازد؛ يعنى براى زن، مهريه و براى پدرش چيز معينى را قرار دهد، آنچه كه براى زن به عنوان مهريه قرار داه، بر عهده او متعين مى‌شود، ولى آنچه كه براى پدرش قرار داده، ساقط مى‌شود و پدر مستحق چيزى نيست. [3]

4. شيربها به عنوان مهريه و جزء آن نيست، بلكه چيزى اضافه بر آن است كه گرفته مى‌شود و حكم آن اين است كه اگر دادن و گرفتن آن به عنوان جعاله براى عمل مباحى باشد، [4] در جواز و حلال بودن آن اشكالى نيست، ولى اگر به عنوان جعاله نباشد و شوهر با رضايت خاطر به نزديكانِ دختر مى‌دهد تا نظر، محبت و رضايت او را جلب كند، دادن و گرفتن شيربها جايز است.

اگر شوهر راضى به دادن آن نباشد و از روى ناچارى و براى خلاص كردن دختر، آن را بدهد، گرفتن آن حرام است.»

5. اگر يكى از دو زوج قبل از عمل زناشويى، از دنيا برود مهريه نصف مى‌شود مانند طلاق.

به ويژه اگر زن از دنيا برود؛ و احتياط مستحب بخصوص اگر مرد از دنيا رفته باشد، مصالحه است. [6]

[1] ر.ک: استفتاءات، ج 3، ص 118، س 11 و ص 185، س 25.

[2] همان، ص 183، س 16.

[3] تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 267، مسئلة 8.

[4] براِی مثال، شِیربها را در مقابل عملِی مانند سعِی در ازدواج قرار دهند، در اِین صورت حلال است. (ر.ک: استفتاءات، ج 3، ص 190 ـ 191، س 38)

[5] تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 267، مسئلة 9.

[6] همان، ص 268، مسئلة 14.