رسول خدا 6 مى‌فرمايد:

سزاوار نيست مسلمان شب بخوابد، مگر اينكه وصيت نامه‌اش زير سر او باشد. [1]

نيز مى‌فرمايد:

هر كس هنگام مرگ، وصيتش نيكو نباشد در مروّت و عقل او نقصان است. [2]

در روايت آمده است:

كسى كه بدون وصيت از دنيا برود، به مرگ جاهليت مرده است. [3]

امام باقر 7 مى‌فرمايد:

كسى كه هنگام مرگ براى خويشاوندانش وصيت نكند، عمل خود را با معصيت ختم كرده است. [4]

فلسفه وصيت‌

آيا با وجود قانون ارث، وصيت كردن ضرورتى دارد؟ در پاسخ مى‌توان گفت: تنها يك عده از بستگان، از قانون ارث آن هم روى حساب معيّنى، بهره‌مند مى‌شوند، در حالى كه چه بسا عده‌اى ديگر از فاميل نياز مبرم به كمكهاى مالى داشته باشند. از سوى ديگر، گاهى مبلغ ارث در مورد بعضى از وارثان پاسخگوى نيازشان نيست. همچنين گاهى انسان مايل است كارهاى خيرى انجام دهد؛ اما در زمان حياتش موفق به آن نشده است؛ از اين رو، عقل و منطق ايجاب مى‌كند كه از اموال خود براى پس از مرگش برخوردار شود. افزون بر اين موارد، گاهى ممكن است ديونى شرعى بر عهده انسان باشد و يا به اشخاصى بدهكار باشد و آنها را نپرداخته باشد، بر او واجب است نسبت به آنها وصيت كند.

مجموعه اين امور موجب شده است كه در كنار قانون ارث، وصيت نيز مقرر گردد و به مسلمانان اجازه داده شود كه نسبت به از اموال خود براى پس از مرگ خويش تصميم بگيرند.

وصيت، نوعى دور انديشى و واقع بينى غير قابل انكار است و اگر مايه طول عمر نباشد، هرگز كوتاهى عمر را در پى نخواهد داشت. [5]

[1] وسائل الشِیعه، ج 13، ص 352.

[2] همان، ص 353.

[3] همان.

[4] همان، ص 355.

[5] ر.ک: «وصِیت از نظر اسلام»، محمد سبحانِی نِیا، نشرِیة راه مردم تارِیخ 20/7/1378.