فصل ششم

اشتغال زنان‌

احكام مربوط به اشتغال زنان را مى‌توان در دو محور: «منزل» و «بيرون از منزل»، بررسى كرد.

1. اشتغال در منزل‌

كار كردن در منزل دو صورت دارد: الف. خانه دارى؛ ب. فعاليتهاى اقتصادى؛ مانند: قالى بافى، خياطى، بافندگى، نويسندگى و تدريس خصوصى.

انجام كارهاى خانه، مانند جارو كردن خانه، آشپزى، شستن لباس و شير دادن به بچه، از نظر شرع مقدس اسلام، بر زن واجب نيست و نمى‌توان او را به انجام چنين كارهايى در خانه مجبور ساخت. امام خمينى (ره) در پاسخ اين پرسش: آيا زن مى‌تواند در منزل وظايف خود را انجام ندهد، مثلًا غذا نپزد، خانه را مرتّب نكند؟ و آيا مرد مى‌تواند زن را مجبور به اين گونه امور نمايد؟ فرمود:

مرد حق ندارد زن خود را مجبور به كارِ خانه كند. [1]

اگر زن در انجام كارهاى خانه، قصد تبرّع [2] نداشته و به دستور شوهرش به امور خانه پرداخته باشد، مى‌تواند مزد آن را بگيرد. [3]

انجام كارهاى خانه از نظر شرعى بر زن واجب نيست، اما وظيفه‌اى اخلاقى و سنتى اسلامى است كه زنان جامعه اسلامى با پيروى از فاطمه زهرا 7 آن را با جان و دل پذيرفته‌اند

1. احکام روابط زن و شوهر و مساِیل اجتماعِی آنان، سِید مسعود معصومِی، ص 64 ـ 65.

2. ِیعنِی قصد نداشته مجانِی و بِی‌دستمزد کار کند.

3. ر.ک: استفتاءات، ج 3، ص 178 ـ 179، س 5.