امام صادق 7 نيز جايگاه آن را در پيشگاه خداى متعال، چنين بازگو مى‌كند:

روز قيامت بنده مؤمنى به سوى خداى تعالى خوانده مى‌شود و حسابش به آسانى انجام نمى‌پذيرد. آنگاه خداوند خطاب به او مى‌فرمايد: اى مؤمن، چه چيز تو را مانع شد، هنگامى كه بيمار بودم به عيادتم بيايى؟ او مى‌گويد:

تو پروردگار من هستى و من بنده تو هستم، تو زنده و پايدارى و درد و ناراحتى به تو اصابت نمى‌كند! خداى عزّ و جلّ مى‌فرمايد: كسى كه مؤمنى را عيادت كند، مرا عيادت كرده است، سپس مى‌فرمايد: آيا فلانى پسر فلانى را مى‌شناسى؟ مى‌گويد: بلى! خداوند مى‌فرمايد: چه چيز مانع شد كه او را در هنگام بيمارى‌اش عيادت كنى؟ همانا اگر او را عيادت مى‌كردى مرا عيادت كرده بودى و مرا نزد وى مى‌يافتى. آن گاه اگر از من درخواست برآوردن حاجتى را داشتى، برايت برآورده ساخته، آن را ردّ نمى‌كردم. [1]

[1]- محجة البيضاء، ج 3، ص 410 و 411.