در جريان پرستارى پيامبر 6 از على 7 نيز آمده است كه پيامبر همواره تا صبح مراقب و مواظب حال بيمار خود بودند و از حال او جويا مى‌شدند. [1]

محروميت بيمار از فعاليت‌هاى روزمرّه، دورى از اجتماع و احياناً از خانواده و احساس بى‌كسى و تنهايى، براى او ايجاد رنجش روحى، افسردگى و يأس و دل زدگى مى‌كند كه اين خود تشديد بيمارى را به دنبال دارد؛ از اين رو، مراقبت و مواظبت دائمى از بيمار افزون بر رفع نيازهاى جسمى وى، او را از اين رنجش و افسردگى رها ساخته و بهبودى او را سرعت مى‌بخشد. بنابراين استمرار مراقبت از بيماران و سركشى به آنها و احوال‌پرسى از آنها، يكى از وظايف مهم انسانى اخلاقى پرستاران است.

2- تلاش براى رفع نياز بيمار

برآورده ساختن نيازهاى بيماران و كسانى كه داراى معلوليت‌هاى جسمى هستند از وظايف مهم و ارزشمند پرستاران است. تلاش براى رفع نياز بيمار اعم از اين كه نياز او برآورده شود يا نه، ارزشمند و داراى پاداش فراوان است.

امام خمينى (ره) در ديدار با وزير وقت بهداشت و درمان و ديگر كاركنان وزارتخانه در اين زمينه فرمود:

باز عرض مى‌كنم كه با بيمار بسيار با عطوفت باشيد، از آن كه خادم دم در است تا آن كه پزشك است و پرستار؛ رفتار، رفتار خوب و عطوفت‌آميز

[1]- بحار الانوار، ج 40، ص 2.