4- رعايت موازين شرعى‌

پزشكان و پرستاران كه به عناوين مختلف با بيمار سر كار دارند و ناچارند او را معاينه، مراقبت و احيانا مورد عمل جرّاحى قرار دهند و به نحوى با بيمار برخورد و تماس درمانى دارند، بايد بيش از سايرين حدود و موازين و ارزشهاى الهى را مراعات كنند. زيرا وضعيت بيمارى، زمينه نگاه‌هاى حرام و گناه را بيش از پيش براى دست اندر كاران مداواى بيماران، فراهم مى‌سازد و اينان بيش از ديگران نيازمند مراعات تقوا و خويشتندارى از گناه و محرمات هستند.

بنابراين، پرهيز از نگاه‌هاى حرام و نيز خوددارى از تماس بيش از حدِ ضرورت با اندام بيماران (غير همجنس) بايد همواره سرلوحه كار پزشكان و پرستاران باشد. [1]

از ديدگاه اسلام، فعّاليت زنان در اجتماع و حضور آنان در عرصه‌هاى اجتماعى تا آنجا آزاد است كه منافات و اصطكاكى با عفت و پاكدامنى آنان نداشته باشد و عفت عمومى را به خطر نيندازد. بر اين مبنا آنچه بيش از همه بايد مورد اهتمام زنان پرستار قرار گيرد، مراعات عفت و حفظ حيثيت و شئونات زن در جامعه است. اصل جدا سازى زن و مرد در جامعه اسلامى هم همين هدف را دنبال مى‌كند. استاد شهيد مرتضى مطهرى چنين مى‌نويسد:

اسلام در عين اين كه به زنان اجازه شركت در مساجد [و حضور در عرصه‌هاى اجتماعى‌] مى‌دهد، دستور مى‌دهد كه به صورت مختلط نباشد،

[1]- براى آشنايى با نگاه‌هاى حرام و حدود آن به بخش اول مراجعه شود.