يا مسح كند و مواردى كه امكان ندارد، دستِ تر بر جبيره بكشد. بنابر اين:

1- اگر زخم يا شكستگى در صورت و دست‌ها است و روى آن باز است و آب ريختن روى آن ضرر دارد، اگر اطراف آن را بشويد كافى است. (م 325)

2- اگر زخم يا شكستگى در جلوى سر يا روى پاها است و روى آن باز است. چنان چه نتواند آن را مسح كند، بايد پارچه پاكى روى آن بگذارد و روى پارچه را با ترى آب وضو كه در دست مانده، مسح كند. (م 326)

3- اگر زخم يا شكستگى در صورت يا دست‌ها باشد و بشود روى آن را باز كرد، چنان چه ريختن آب ضرر دارد و كشيدن دستِ‌تر ضرر ندارد، واجب است دستِ تر روى آن بكشد. (م 328)

4- اگر نمى‌شود روى زخم را باز كرد، ولى زخم و چيزى كه روى آن گذاشته پاك است و رسانيدن آب به زخم ممكن است و ضرر و زحمت و مشقت هم ندارد، بايد آب را به روى زخم برساند. (م 329)

5- اگر زخم يا چيزى كه روى آن گذاشته نجس است، چنان چه آب كشيدن آن و رساندن آب به روى زخم بدون زحمت و مشقت ممكن باشد، بايد آن را آب بكشد و موقع وضو آب را به زخم برساند. (م 329)

6- در صورتى كه آب براى زخم ضرر دارد، يا آن كه رساندن آب به روى زخم ممكن نيست، يا زخم نجس است و نمى‌شود آن را آب كشيد، بايد اطراف زخم را بشويد. (م 329)

7- كسى كه در كف دست و انگشت‌ها جبيره دارد و در موقع وضو دست تر روى آن كشيده است. مى‌تواند سر و پا را با همان رطوبت مسح كند، يا از جاهاى ديگر وضو رطوبت بگيرد. (م 332)

چند مسأله‌

1- اگر جبيره بيشتر از معمول اطراف زخم را گرفته و برداشتن آن ممكن نيست، بايد به دستور جبيره عمل كند و بنابر احتياط واجب تيمم هم بنمايد. (م 335)

2- اگر جبيره، تمام صورت يا تمام يكى از دست‌ها را فرا گرفته باشد باز احكام جبيره‌