2. اگر زن آبستن را طلاق دهند، عده‌اش تا دنيا آمدن يا سقط شدن بچه او است؛

بنابراين اگر مثلًا يك ساعت بعد از طلاق بچه او به دنيا آيد، عده‌اش تمام مى‌شود. [1]

3. زنى كه حيض نمى‌بيند، اگر در سن زنهايى باشد كه حيض مى‌بينند؛

چنانچه شوهرش بعد از نزديكى كردن او را طلاق دهد، بايد بعد از طلاق تا سه ماه (هلالى) عده نگاه دارد. [2]

4. همسر موقت چنانچه شوهرش با او نزديكى نمايد و مدت او تمام شود؛

يا شوهر مدت را به او ببخشد، در صورتى كه حيض مى‌بيند، بايد به مقدار دو حيض و اگر حيض نمى‌بيند، چهل و پنج روز بايد از شوهر كردن خوددارى كند. [3]

5. ابتداى عده طلاق از موقعى است كه خواندن صيغه تمام مى‌شود. [4]

عده وفات‌

زنى كه شوهرش مرده است، بايد مدت زمانى از شوهر كردن خوددارى كند. اين مدت در زنى كه حامله نباشد چهار ماه و ده روز است و در زن حامله طولانى‌ترين دو مدت؛ يعنى يا چهار ماه و ده روز و يا تا مدت وضع حمل. بنابر اين، اگر پيش از گذشتن چهار ماه و ده روز، بچه‌اش به دنيا بيايد بايد تا چهار ماه و ده روز از مرگ شوهرش صبر كند. [5]

ملاك محاسبه عده، ماه قمرى است. [6]

براى زنى كه در عده وفات است، لباس رنگارنگ پوشيدن، سرمه كشيدن و نيز ديگر كارهايى كه زينت به حساب مى‌آيد، حرام است. [7]

ازدواج مجدد زنان شوهر مرده مشروط به گذشتن عده وفات است. [8]

[1] همان، مسأله 2514.

[2] همان، مسأله 2512.

[3] همان، مسأله 2515.

[4] همان، مسأله 2522.

[5] همان، مسأله 2518 و تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 338.

[6] تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 338، مسأله 2.

[7] توضِیح المسائل، مسأله 2518.

[8] ر.ک. سوره بقره (2)، آِیه 234.