در روايات متعددى از معصومين 7، آداب و رسوم و نكات مهمى پيرامون شيرخوارگى اطفال بيان شده كه در اينجا به دو روايت از امام صادق 7 تبرك مى‌جوييم:

الرَّضاعُ واحِدٌ وَ عِشْروُنَ شَهراً فَما نَقَصَ فَهُوَ جَوْرٌ عَلَى الصَّبِىِّ. [1]

دوران شيرخوارگى [دست كم‌] 21 ماه است و هر چه از آن كاسته شود، بر كودك، ستم‌شده‌است.

امام به بانويى به نام ام اسحاق- كه در حال شير دادن طفل خود بود- فرمود:

يا امَّ اسْحاقَ لا تُرضِعيهِ مِن ثَدْىٍ واحدٍ وَ ارْضِعيهِ مِنْ كِلَيهُما يَكُونَ احَدُهُمَا طَعاماً وَ الاخَرُ شَراباً. [2]

اى ام اسحاق! كودكت را از يك پستان شير مده، بلكه او را از دو پستان شير بنوشان تا يكى غذا و ديگرى نوشابه‌اش باشد.

د. حق حضانت‌

نگهدارى و تربيت كودك تا به سن بلوغ و رشد عقلى نرسيده، بر عهده پدر، مادر، جدّ يا ديگر نزديكان اوست كه از نظر فقهى به آن «حق حضانت» اطلاق مى‌شود كه به ترتيب:

به مادر، سپس پدر و بعد به ديگر نزديكان تعلق مى‌گيرد.

1. مادر: مادر- به شرط آنكه آزاد، مسلمان و خردمند باشد- سزاوارترين كس به نگهدارى و پرورش كودك و ديگر مصالح او در دو سال شيرخوارگى است. بنابراين، كودك خواه پسر باشد يا دختر، خواه شير مادر بخورد يا از راه ديگرى تغذيه شود بايد در دامان مادر پرورش يابد و پدر نمى‌تواند او را از مادر جدا كند، گرچه كودك را از شير هم باز گرفته باشند.

حضانت دختر تا هفت سالگى از آن مادر است و اگر مادر از شوهرش جدا شود تا هنگامى كه ازدواج مجدد نكند، حق حضانت برايش محفوظ است، و اگر مادر با فرد ديگرى ازدواج كند، حق حضانت او- چه درباره پسر و چه درباره دختر- از بين مى‌رود.

[1] وسائل الشِیعه، ج 21، ص 455.

[2] همان، ص 453.