آنان را نيز برمى‌انگيزد، چنان‌كه عكس آن نيز صادق است و هركس به ديگران، بى‌ادبى كند، قهراً نسبت به او بى‌ادبى خواهد شد.

امام صادق 7 در مورد احترام به زن مى‌فرمايد:

مَنِ اتَّخَذَ امْرَأَةً فَلْيُكْرِمْها فَانَّمَا امْرَأَةُ احَدِكُمْ لُعْبَةٌ فَمَنِ اتَّخَذَها فَلا يُضَيِّعْها. [1]

هركس زن بگيرد بايد به او احترام گزارد؛ چراكه همسر هريك از شما دلبر شماست و هركس همسر برمى‌گزيند نبايد تباهش سازد.

و درباره احترام به شوهر نيز مى‌فرمايد:

... سَعيدَةٌ سَعيدَةٌ امْرَأَةٌ تُكْرِمُ زَوْجَها وَ لا تُؤْذيهِ وَ تُطيعُهُ فى‌ جَميعِ احْوالِهِ. [2]

چه سعادتمند است زنى كه شوهرش را گرامى بدارد و او را نيازارد و او را در هر حال اطاعت كند.

از سوى ديگر، حرام بودن اهانت به مؤمن، حكمى عام است و شامل همسر، فرزند و خويشان نيز مى‌شود و مسلمان حق ندارد در خلوت يا نزد ديگران به همسر خود اهانت كند.

2. عفو و گذشت‌

هيچ‌كس، جز معصوم، مصون از خطا و اشتباه نيست و هرگاه دو انسان، دست به كارى مشترك بزنند، لغزشهاى هريك در برابر ديد ديگرى قرار مى‌گيرد و نمود بيش‌ترى مى‌يابد و زن و مردى كه زندگى مشترك را شروع مى‌كنند، به‌ويژه در ابتداى راه، ممكن است، برخى گفتارها و رفتارهاى يكديگر را ناصواب بدانند. در اين‌گونه موارد بايد با سعه صدر رفتار كنند و لغزشها را بر يكديگر ببخشند و اگر لازم است، با تصريح و كنايه آن را اصلاح كنند و با تدبير و درايت از وقوع برخى ديگر پيشگيرى نمايند. اسحاق‌بن عمار گويد:

از امام صادق 7 پرسيدم: زن چه حقّى بر عهده همسر خويش دارد كه اگر آنها را برآورده‌

[1] بحار الانوار، ج 76، ص 85.

[2] مستدرک الوسائل، ج 14، ص 247.