درس سيزدهم

ناسازگازى‌

اسلام براى استحكام بنيان ملكوتى خانواده، قوانينى مقرر كرده و زن و شوهر را به رعايت آن سفارش نموده است. عمل نكردن زوجين به وظايف زناشويى و زير پاگذاشتن مقررات شرعى در زندگى مشترك، بنيان خانواده را متزلزل مى‌سازد و مايه ناسازگارى و اختلاف مى‌شود.

ناسازگارى كه در اصطلاح فقه از آن به (نشوز) تعبير مى‌شود درباره مرد يا زنى به كار مى‌رود كه حقوق زناشويى را مراعات نمى‌كنند. از اين رو، نشوز ممكن است از ناحيه زن، مرد و يا هر دو رخ دهد.

1. نشوز زن‌

نشوز در زن به معناى تمرد از دستورهاى واجب شوهر است، از قبيل تمكين نكردن، نزدودن آنچه مايه تنفر و مانع كامجويى شوهر است، ترك نظافت و آرايش دلخواه شوهر و خارج شدن از منزل بدون اجازه همسر. [1]

نشوز منحصر در حقوق واجب همسر است و فراتر از آن را شامل نمى‌شود. از اين‌رو، اگر زن كارهاى منزل را انجام ندهد و خواسته‌هاى شوهر را كه ارتباطى با كامجويى از او ندارد، بر نياورد، ناشزه نمى‌شود، مثل اينكه از جارو كردن منزل، خياطى، آشپزى و ...

حتى آب به دست شوهر دادن و رختخواب پهن كردن خوددارى ورزد. [2] مرد نيز حق ندارد زن را به انجام اينگونه خدمات مجبور سازد. [3]

[1] تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 305.

[2] همان.

[3] ر.ک. توضِیح المسائل، مسأله 2414.