بخش دوم

امر به معروف و نهى از منكر

هر عملى كه عقل و شرع آن را نيكو مى‌شمارد، «معروف» و هر عملى كه در دين مقدس اسلام به نيكى شناخته نشده، محكوم به زشتى باشد و عقل نيز آن را زشت و ناروا بشمارد، «منكر» ناميده مى‌شود. راغب مى‌نويسد:

«معروف هر كارى است كه عقل يا شرع نيكى آن را تأييد كند و منكر هر عملى است كه خردهاى سالم به زشتى آن قضاوت كنند و يا اسلام به زشتى آن حكم كند.» [1]

بنابراين هر عملى كه از ديدگاه عقل و شرع، پسنديده و مورد قبول باشد زير مجموعه معروف و هر كارى كه ناپسند و زشت باشد در محدوده منكر قرار مى‌گيرد.

در اين بخش از كتاب به احكام امر به معروف و نهى از منكر خواهيم پرداخت.

[1] مفردات، واژة «عرف» و «نکر».