مقدمه‌

«خداوند به وسيله رسول اكرم 6، ... براى همه امور قانون و آداب آورده است. و نه تنها براى وظايف عبادى، بلكه براى امور اجتماعى، سياسى، حقوقى وخانواده داراى قوانين مترقى متكامل و جامع است.» [1] از جمله اين قوانين، قوانين مربوط به نحوه ارتباط زنان و مردان مسلمان در خانواده و در اجتماع است كه همه انواع آن را بيان مى‌دارد؛ از ارتباط زن با همسر خود تا ارتباط با ديگر محرمان و نامحرمان و بر عكس. يك جا زن را به آرايش و زينت و دلربايى و شاهدى در برابر همسر شرعى‌اش فرا مى‌خواند و در جايى كه خطر فتنه و خروج از صراط پاك انسانى و الهى است، حتى به پوشاندن چهره طبيعى و پرده نشينى از ديگران فرمان مى‌دهد. در موقعيت خاصى به مرد اجازه مى‌دهد به زيبايى زن نامحرم (همسر آينده) نظر دوزد و در جايى از نگاه به چهره خواهر هم منع مى‌كند! در باب «گفت و گو» و «لمس بدن» نيز چنين است و انسان مؤمن با ايمان و باور قلبى به هر آنچه رنگ خدايى دارد، لبيك گويان كمر خدمت به او را مى‌بندد و مى‌داند كه تحصيلات عالى در دانشگاه‌هاى بزرگ و معتبر جهان، داشتن مقامات و موقعيت‌ها و شهرت جهانى و ثروت كلان و خارج از حد شمار نيز او را از قلمرو حكمرانى قوانين شرع مقدس بيرون نمى‌برد.

امروزه حضور بانوان در فعاليت‌هاى اجتماعى، ارتباط و برخورد زنان و مردان در جامعه را اجتناب‌ناپذير ساخته است. از همين رو آشنايى با احكام ارتباطات زن و مرد نيز

[1]. ولاِیت فقِیه (حکومت اسلامِی)، امام خمِینِی، مؤسسه تنظِیم و نشر آثار امام خمِینِی، ص 6.