«از رفتن به دانشگاه و ادارات و ... به هيچ وجه جلوگيرى نمى‌شود. از چيزى كه جلوگيرى مى‌شود، فساد اخلاقى است كه زن و مرد نسبت به آن مساوى هستند. [1]» رعايت عفاف هم براى مردان در روابط با زنان در امور اجتماعى واجب است و هم براى زنان. ايشان معتقد بودند كه يك زن مى‌تواند علوم اسلامى را تا مقام اجتهاد در دين ادامه دهد [2] و حضور آنان در نمازهاى جمعه و جماعت، نه تنها كراهت ندارد كه‌گاه‌مطلوب‌است. [3]

شركت در مسائل سياسى را نيز براى زنان تكليف مى‌دانستند و مى‌فرمودند: «زن بايد در مقدرات اساسى مملكت دخالت كند» و خانم‌ها حق دارند در سياست دخالت بكنند، تكليفشان اين است.»

حتى با رعايت اصول اسلامى، به گونه‌اى كه به شخصيت زن لطمه‌اى نخورد و ديگران از حضور آنان براى مقاصد نفسانى خود بهره كشى نكنند، [5] در مسائل اجتماعى و سياسى وارد شوند و هم بر مجلس و هم بر كارهاى دولت نظارت كنند و در اين زمينه‌ها نظر خود را بيان دارند. [6]

«عفت عمومى»، به روابط اجتماعى و كارهاى سياسى مردان و زنان، مصونيت مى‌بخشد و كمك مى‌كند تا اين دو گروه تشكيل دهنده جامعه، با آرامش خاطر به وظايف عبادى، سياسى و اجتماعى خود عمل كنند. «امروز خانم‌ها ... روى آن عفت عمومى كارهاى اجتماعى و سياسى را انجام دهند.» [7]

عفت نيز با رعايت حدود روابط بين زن مرد مسلمان حاصل مى‌شود: نگاه بايد دور از لذت و ريبه باشد و به حداقل و مقدار ضرورت اكتفا گردد، صحبت، بايد به ميزان مورد نياز و به دور از هيجانات خاص بوده، رنگ لذت در آن نباشد و زن صداى خود را براى ديگرى رقيق و لطيف نكند، و از گفت و گوهاى بى دليل، نامه نگارى، لبخندهاى فساد برانگيز و هرچه برانگيزاننده قوه شهوت آدمى است، خوددارى گردد. لباس‌ها و حركات‌

[1]. همان، ص 147

[2]. همان، ص 148

[3]. همان، ص 150

[4]. همان، ص 139

[5]. صحِیفه نور، ج 6، ص 182

[6]. همان، ج 13، ص 70

[7]. همان، ص 69