بديهى است در فراگيرى علوم و فنون نظامى همانند ديگر علوم، بايد شئون الهى رعايت گردد:

«آموزش نظامى براى بانوان با مراعات كامل وظايف شرعيه [و عدم مفسده‌] مانع ندارد و اگر موقوف است به اين كه نامحرم آنها را آموزش دهد، احتراز كنند.» [1]

دفاع از كشور اسلامى به منزله دفاع از مكتب اسلام و دين خدا است و نمى‌توان دفاع را بهانه‌اى دانست براى دست برداشتن از پاره‌اى اصول مسلم اسلامى، مانند آنچه بر روابط مرد و زن حاكم است. در صدر اسلام نيز زنان در دفاع و جهاد شركت و مردان را در دفاع از كيان اسلام و پيامبر آن تهييج مى‌كردند. حتى با سلاح، به دفاع از شخص پيامبر بر مى‌خاستند، اما هيچ گاه، حرام خدا را حلال نمى‌كردند و حكمى از احكام الهى را در امر روابط با نامحرمان، بر زمين نمى‌نهادند. [2]

در دفاع غير نظامى (فرهنگى) نيز زنان پيش قدم‌تر از مردان هستند. هجوم فرهنگى دشمن ابعاد بسيار وسيعى دارد و همه مراكز علمى، هنرى، تحصيلى و كارى را در خطر جدى قرار مى‌دهد. در اين ميان، زنان با حفظ شخصيت، منزلت و شأن و مقام عالى خود، سدى بسيار محكم در مقابل اين هجوم هستند. عمل به دستورات الهى در زمينه‌هاى عدم تشابه به كفار در نحوه آرايش و پوشش، خوددارى از پوشيدن لباس‌هاى شهرت و مهيج، روى آوردن به عبادت بيشتر و تشويق برادران و فرزندان و همسران به پارسايى و استفاده نكردن از برنامه‌هاى مغاير با اسلام كه در ديسك‌هاى فشرده )DC( و نوارهاى ويديويى ضبط شده و يا از طريق ماهواره‌ها پخش مى‌شود و سرانجام تربيت صحيح فرزندان و نظارت مستمر بر اعمال و رفتار فرزندان، نقش بسيار مهمى در خنثى سازى هجوم فرهنگى دشمن دارد.

[1]. استفتائات، ج 3، ص 360 و 361

[2]. فروغ ابدِیت، ج 2، ص 479490. همراهى يكى از همسران پيامبر با ايشان در جنگ‌ها، پرستارى حضرت زهرا (س) از مجروحان جنگ و حضور زنان در كربلا، نمونۀ حضور زنان در صحنه‌هاى جنگ و جهاد است. (سفينة البحار، ج 2، ص 425)
قبل و بعد از انقلاب اسلامى نيز زنان در بعضى موارد، مسلحانه به جنگ با دشمن رفتند و بعضى از آنها تا فرماندهى نيز رسيدند. (ر. ك: برداشتهايى از سيره امام خمينى، ص 277؛ جايگاه زن در انديشه امام خمينى، ص 205، 209، 210)