آورد در صورتى كه آن را انجام ندهد روزه‌اش باطل نمى‌شود. (م 1570)

مسأله 2- در روزه مستحب و روزه واجبى كه وقت آن معين نيست مثل روزه كفاره، اگر قصد كند كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد، يا مردد شود كه به جا آورد يا نه، چنانچه به‌جا نياورد و پيش از ظهر دوباره نيّت روزه كند، روزه او صحيح است. (م 1571)

مسأله 3- روزى را كه انسان شك دارد آخر شعبان است يا اول رمضان، واجب نيست روزه‌بگيرد، و اگربخواهد روزه‌بگيرد نمى‌تواند نيّت روزه رمضان كند، ولى اگر نيّت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنانچه بعد معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مى‌شود. (م 1568)

مسأله 4- اگر روزى را كه شك دارد آخر شعبان است يا اول رمضان به نيّت روزه قضا يا روزه مستحبى ومانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد كه ماه رمضان است، بايد نيّت روزه رمضان كند. (م 1569)