4- كسى كه در شب ماه رمضان جنب است و مى‌داند كه اگر بخوابد تا صبح بيدار نمى‌شود، نبايد بخوابد و چنانچه بخوابد و تا صبح بيدار نشود، روزه‌اش باطل است و قضا و كفاره بر او واجب مى‌شود. (م 1625)

5- اگر جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بيدار شود و بداند يا احتمال دهد كه اگر دوباره بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مى‌شود و تصميم هم داشته باشد كه بعد از بيدارشدن غسل كند، چنانچه دوباره بخوابد و تا اذان بيدار نشود، بايد روزه آن روز را قضا كند و همچنين است اگر از خواب دوّم بيدار شود و براى مرتبه سوّم بخوابد و كفاره بر او واجب نمى‌شود. (م 1630)

6- اگر روزه‌دار در روز محتلم شود، واجب نيست، فوراً غسل كند. (م 1632)

7- هر گاه در ماه رمضان بعد از اذان صبح بيدار شود و ببيند محتلم شده، اگر چه بداند پيش از اذان محتلم شده، روزه او صحيح است. (م 1633)

ب- قضاى روزه رمضان‌

1- كسى كه مى‌خواهد قضاى روزه رمضان را بگيرد، هر گاه تا اذان صبح جنب بماند، اگر چه از روى عمد نباشد، روزه او باطل است. (م 1634)

2- كسى كه مى‌خواهد قضاى روزه رمضان را بگيرد اگر بعد از اذان صبح بيدار شود و ببيند محتلم شده و بداند پيش از اذان محتلم شده است، دو صورت دارد:

الف- چنانچه وقت قضاى روزه تنگ است ^، بعد از رمضان عوض آن را به جا آورد.

ب- اگر وقت قضاى روزه تنگ نيست بايد روز ديگر روزه بگيرد و در هر صورت اين روز را لازم نيست، روزه بگيرد. (م 1635)

ج- در غير رمضان و قضاى آن‌

1- اگر در روزه واجبى غير روزه رمضان و قضاى آن تا اذان صبح جنب بماند، روزه‌اش صحيح است چه وقت آن معيّن باشد و چه نباشد. (م 1636)

2- اگر در روزه واجبى كه مثل روزه ماه رمضان وقت آن معيّن است تا اذان صبح غسل‌

^- مثلاً پنج روز روزة قضاِی رمضان دارد و پنج روز هم به رمضان مانده است.