درس سيزدهم:

زكات [1]

«زكات» در لغت يعنى نمّو، و قول عربها كه مى‌گويند «زَكَا الزَّرْعُ» به همين معناست (يعنى زراعت رشد كرد و پاك شد) و در شرع زكات، اسم صدقه واجب از مال است.

زيرا زكات دهندگان به وسيله دادن زكات نزد خداى سبحان پاك مى‌گردند و از پاكان و پاك‌شدگان مى‌گردند و قول خداوند متعال به همين معنا اشاره دارد كه فرمود: [1]

«خُذْ مِنْ امْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكّيهِمْ بِها ...» [2]

از داراييهايشان صدقه (زكات) بستان تا بدان وسيله آنان را پاك و منّزه سازى.

رسول خدا 6 مى‌فرمايد:

«الزَّكاةُ قَنْطَرَةُ الْاسْلامِ فَمَنْ ادَّاها جازَ الْقَنْطَرَةَ وَ مَنْ مَنَعَهَا احْتَبَسَ دُوْنَها وَ هِىَ تُطْفِى‌ءُ غَضَبَ الرَّبِّ»

زكات، پل اسلام است هر كس آن را بپردازد از پل عبور كرده و هر كس آن را نپردازد در زير آن پل زندانى مى‌شود، و زكات خشم پروردگار را فرو مى‌نشاند.

زكات دو قسم است: زكات مال، زكات فطره. ابتدا به بررسى زكات مال مى‌پردازيم.

[1] فقه الامام جعفر الصادق، ج 2، ص 59.

[2] توبه (9)، آِیة 103.