بخش دوّم

روزه‌

«صوم: روزه» در لغت به معناى امساك، خوددارى و ترك است؛ بنابراين هر كس از چيزى امساك و خوددارى ورزد، از آن چيز روزه گرفته است. [1] چنان كه قرآن كريم از قول حضرت مريم 3 نقل مى‌كند كه فرمود:

(انّى‌ نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ اكَلِّمَ الْيَوْمَ انْسِيّاً) (مريم: 26)

همانا من براى خداوند رحمان، روزه نذر كرده‌ام و امروز باهيچ بشرى سخن نمى‌گويم.

در شرع نيز منظور از روزه آن است كه براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از چيزهايى كه روزه را باطل مى‌كند، خوددارى نمايد. (قبل از م 1550) در اين بخش از كتاب به بيان احكام روزه خواهيم پرداخت.

1- فقه الامام جعفر الصّادق علِیه السلام، ج 2، ص 7.