شايد مقصود حضرت اين باشد كه ارزش كارهاى خوب حتى جهاد در راه خدا، وقتى درجامعه محفوظ مى‌ماند كه امر به معروف و نهى ازمنكر درجامعه جريان داشته باشد و در صورت نبودن امر به معروف و نهى از منكر، به مرور زمان، اين كارها اثر خود را از دست خواهد داد و به صورت كارهاى بى خاصيت در خواهد آمد.

گذشته از اين، هر يك از كارهاى خوب را ملاحظه كنيد، يك بخش از زندگى انسان را مورد توجه قرار مى‌دهد. به عنوان مثال نماز، روزه، خمس و زكات و بقيّه كارهاى خير، هر يك شامل بخشى از كارهاى مردم مسلمان مى‌شود. حتى بعضى از احكام اختصاص به يك عده خاص دارد. مثل زكات كه اختصاص به افرادى دارد كه مال مورد زكات را دارند و شامل همه نمى‌شود. ولى امر به معروف و نهى ازمنكر، نه اختصاص به گروهى خاص دارد و نه در بخش خاصى از زندگى انسان جارى است، بلكه براى تمام مردم و درتمام كارها قابل اجراست.

با توجه به اين توضيح مختصر، معناى كلام حضرت روشن مى‌شود كه تمام كارهاى خوب درمقابل ارزش امر به معروف و نهى از منكر، مانند آب دهان است درمقابل آب دريايى ژرف.

سقوط جامعه اسلامى‌

امام رضا 7 فرمود:

«لَتَاْمُرُنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَلَتَنْهُنَّ عَنِ الْمُنْكَرِ اوْ لَيُسْتَعْمَلُنَّ عَلَيْكُمْ‌