به شكهايى كه علاج و چاره دارد و در صورت علاج، نماز را باطل نمىكند،
«شكهاى صحيح» گفته مىشود و آن شكها نُه صورت دارد كه در آن نُه صورت اگر كسى در
شماره ركعتهاى نماز چهار ركعتى شك نمايد، بايد فكر كند. پس از آن اگر يقين يا گمان
به يك طرف شك پيدا كرد همان طرف را بگيرد و نماز را تمام كند و چنانچه يقين يا
گمان به يك طرف پيدانكرد، بايد به دستورهايى كه در معالجه شك گفته مىشود، عمل
نمايد. (م 1199)