3- شك بعد از وقت‌

شك بعد از گذشتن وقت دو صورت دارد:

صورت اوّل: موردى كه نمازگزار نبايد به آن اعتنا كند، مثل اين كه:

الف- شك كند كه نماز خوانده يا نه، يا گمان كند كه نخوانده است. ^

ب- شك كند كه نماز را درست خوانده يا نه. (م 1181)

صورت دوّم: موردى كه بايد به آن اعتنا كند، مثل اين كه:

الف- بعد از گذشتن وقت نماز ظهر و عصر بداند چهار ركعت نماز خوانده، ولى نداند به نيّت ظهر خوانده يا به نيّت عصر، بايد چهار ركعت نماز قضا به نيّت نمازى كه بر او واجب است بخواند. (م 1182)

ب- بعد از گذشتن وقت نماز مغرب و عشا بداند كه يك نماز خوانده، ولى نداند سه ركعتى خوانده يا چهار ركعتى، بايد قضاى نماز مغرب و عشا را بخواند. (م 1183)

^- ولِی اگر پِیش از تمام شدن وقت، شک کند که نماز خوانده ِیا نه، ِیا گمان کند که نخوانده، باِید آن نماز را بخواند، بلکه اگر گمان کند که خوانده، باِید آن را به جا آورد. (م 1180)