1- پيش از خواندن نماز احتياط كشف خلاف شود، يعنى؛

الف- بفهمد نمازى كه خوانده درست بوده، لازم نيست نماز احتياط بخواند. (م 1217)

ب- بفهمد ركعتهاى نمازش كم بوده، دو صورت دارد:

اوّل: چنانچه كارى كه نماز را باطل مى‌كند انجام نداده، بايد آنچه از نماز نخوانده، بخواند و براى سلام بى‌جا دو سجده سهو نمايد.

دوّم: اگر كارى كه نماز را باطل مى‌كند، انجام داده مثلًا پشت به قبله كرده، بايد نماز را دوباره به جا آورد. (م 1218)

2- در بين نماز احتياط كشف خلاف شود، يعنى؛

الف- بفهمد نمازى كه خوانده درست بوده، لازم نيست، آن را تمام كند. (م 1217)

ب- بفهمد كسرى نمازش بيشتر يا كمتر از نماز احتياط بوده، چنانچه نتواند نماز احتياط را مطابق كسرى نمازش تمام كند بايد آن را رها كند و كسرى نماز را به جا آورد و بنابر احتياط واجب، نماز را دوباره بخواند. ^ (م 1225)

3- بعد از خواندن نماز احتياط كشف خلاف شود، يعنى؛

الف- بفهمد كسرى‌نمازش به‌مقدار نمازاحتياط بوده، نمازش صحيح است. ^^ (م 1219)

ب- بفهمد كسرى نماز كمتر از نماز احتياط بوده، بايد كسرى نماز را به نماز متصل نموده و نماز را هم دوباره بخواند. ^^^ (م 1220)

ج- بفهمد كسرى نماز بيشتر از نماز احتياط بوده، ^^^^ دو صورت دارد:

اوّل: چنانچه بعد از نماز احتياط كارى كه نماز را باطل مى‌كند، انجام داده، بايد نماز را دوباره بخواند.

دوّم: اگر كارى كه نماز را باطل مى‌كند انجام نداده، بايد كسرى نمازش را به جا آورد و نماز را هم دوباره بخواند. (م 1221)

^- مثلاً در شک بِین سه و چهار اگر موقعِی که دو رکعت نماز احتِیاط نشسته را مِی‌خواند، ِیادش بِیاِید که نماز را دو رکعت خوانده، چون نمِی‌تواند دو رکعت نشسته را به جاِی دو رکعت اِیستاده حساب کند، به احتِیاط واجب باِید نماز احتِیاط نشسته را رها کند و دو رکعت کسرِی نمازش را بخواند و نماز را هم دوباره به جا آورد.

^^- مثلاً در شک بِین سه و چهار، ِیک رکعت نماز احتِیاط بخواند بعد بفهمد نماز را سه رکعت خوانده.

^^^- مثلاً در شک بِین دو و چهار، دو رکعت نماز احتِیاط بخواند بعد بفهمد نماز را سه رکعت خوانده.

^^^^- مثلاً در شک بِین سه و چهار، ِیک رکعت نماز احتِیاط بخواند بعد بفهمد نماز را دو رکعت خوانده.