روايات فراوانى داريم كه براى اختصار به نقل سه روايت اكتفا مى‌كنيم:

امام سجّاد 7 مى‌فرمايد:

«اگر كسى به اندازه حضرت نوح پيغمبر 7 ... عمر كند و در بين ركن و مقام روزها را روزه گرفته و شبها را تا صبح عبادت كند، ولى بدون ولايت ما خداوند را ملاقات كند اعمالش هيچ نفعى به حالش ندارد. [1]»

و در روايت ديگر فرمود: هيچ يك از اعمالش هرگز پذيرفته نمى‌شود. [2]

امام باقر 7 مى‌فرمايد:

«كُلُّ مَنْ دانَ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ بِعِبادَةٍ يَجْهَدُ فيها نَفْسَهُ وَ لا امامَ لَهُ مِنَ اللَّهِ فَسَعْيُهُ غَيْرُ مَقْبُولٍ ....» [3]

كسى كه به خداوند ايمان داشته و در اين راه عبادتهاى جانفرسا نمايد، ولى رهبر الهى نداشته باشد، تلاش و عبادتش مقبول نيست.

امام صادق 7 مى‌فرمايد:

«... مَنْ لَمْ يَتَوَلَّنا لَمْ يَرْفَعِ اللَّهُ لَهُ عَمَلًا» [4]

هر كس ولايت و رهبرى مارا نپذيرد، خداوند هم عمل او را نخواهد پذيرفت.

آرى، ولايت به تمام اعمال ما جهت و ارزش مى‌دهد و اگر رهبر جامعه الهى خوب باشد، روز به روز به رشد مادى و معنوى او افزوده مى‌شود. به عكس اگر طاغوت باشد روز به روز به طرف سقوط خواهد رفت. اين است كه اسلام، فراوان به مسأله رهبرى سفارش كرده و به آن اهميّت داده است؛ در روايات مى‌خوانيم:

«وَ لَمْ يُنادَ بِشَىْ‌ءٍ كَما نُودِىَ بِالْوِلايَةِ» [5]

1- وسائل الشِیعه، ج 1، ص 93.

2- همان، ص 94.

3- همان، ص 90.

4- اصول کافِی، ج 1، ص 356، اسلامِیه.

5- همان، ج 2، ص 15.