درس پانزدهم

احکام[2]

5-كتاب احياء الموات

مـنـظـور از (احياى موات) زنده كردن زمين هاى مرده و غير آباد است . در فقه اسلام ، هر كس زمين موات (باير) را با شروطى آباد كند، مالك آن مى شود.[1]

ايـن قـانـون كـلى مـضـمـون حـديـثـى اسـت كـه از پـيـامـبـر اكـرم 6 نقل شده :

(مَنْ اَحْيى اَرْضاً مَواتاً فَهِىَ لَهُ)[2]

كسى كه زمين مرده اى را آباد كند آن زمين مال او است .

شروط احياى موات

1ـ مسلمانى پيش از او، آن را آباد نكرده باشد؛

2ـ حريم ملك ديگرى نباشد؛

3ـ محلّ عبادت نباشد (مثل مشعر الحرام ، منا، عرفات و...)؛

4ـ از زمين هاى مخصوص امام نباشد؛

5ـ كسى پيش از او، آن را تحجير (سنگ چينى) و علامت گذارى نكرده باشد.[3]

كـيـفـيـت آبـاد كـردن زمـيـن مـوات و حـريـم امـلاكـى مـانـنـد بـاغ ، چـاه و خـانـه در فـقـه ، بـه تفصيل بيان شده است .

[1] ر.ك . به : فرهنگ معارف اسلامى ، واژه (احياى موات) .

[2] وسائل الشيعه ، ج 25، ص 412.

[3] شرائع الاسلام ، ص 286 و 287.